Wel eens op een Duitse beurs geweest? Bijvoorbeeld in Düsseldorf, Keulen, Essen of als je echt pech hebt Hannover? Ik heb in al deze plaatsen meerdere malen als standbemanning op een beurs gewerkt of deze bezocht als bezoeker. De broodjes Wiener Schnitzel, vette worsten en andere overmaatse stukken vlees komen na een dag of vijf je neus wel uit. Een tiendaagse beurs draaien op de Industrie Messe in Hannover is voor mij exact het tegenovergestelde van een tiendaagse vakantie. In plaats van energiek, uitgerust en opgewekt, kom je na deze beurs murw geslagen, uitgeput en afgestompt weer thuis. Nee, in ben geen fan van meerdaagse beurzen.
Maar de beursavonden trekken soms de zwaarste wissel op je gezondheid. Niet de gezellige doorzakavonden met uiterst gezellige collega's, die zijn best te pruimen. Nee, de geestdodende beleefdheidsborrels met de saaie collega's, die hakken er mentaal in. En je kan je niet 10 avonden op een rij met een smoesje drukken.
Uitgezonden
Als sales manager van een Nederlandse vestiging werd ik vaak uitgezonden naar Duitse beurzen, omdat een flink deel van onze klantenkring deze beurzen ook bezocht. Ik hoopte dan altijd dat er een flinke afvaardiging uit Scandinavië en Engeland aanwezig zouden zijn. Dat garandeerde een hoop gezelligheid in de avonden.
Deze ene keer had ik pech. Alleen een grote groep Duitse accountmanagers en techneuten van de fabriek waren aanwezig. Het probleem met mijn Duitse collega's waren de formaliteiten. Herr dit, Frau dat, Doktor zus en geschäftsführer zo. Ik vind het prima als je beleefd bent naar klanten en leveranciers toe, maar meneer zeggen tegen een naaste collega waar je al 10 jaar mee werkt gaat mij te ver. Dit sfeertje hing dan ook vaak als een saaie deken over een geplande 'gezellige avond'.
De vrouw van de baas
Terwijl ik na een autorit van een uur of vijf dan ook uitstapte bij het beursgebouw, was ik in een opstandig humeur. Ik hoorde dat ook de vrouw van de Duitse baas aanwezig zou zijn. En zij was, hoe zal ik het zeggen? Een neurotisch, bemoeizuchtig en onkundig type. Ze had een soort erebaantje bij het bedrijf, maar deed eigenlijk geen echt werk. Elk leuk gesprek wist zij om zeep te helpen door er aan deel te nemen. Klinkt erg, maar ik ben nog voorzichtig in mijn bewoordingen. Je diende haar niet aan te spreken, voordat zij je aansprak en als je haar een hand wilde geven, kreeg je als antwoord een slap handje en een afkeurende blik. Terwijl haar man, de echte baas, juiste een prettig, joviaal en innemend persoon was. Met hem kon het prima vinden.
De dag dat ik arriveerde voor deze beurs was ook de dag dat mevrouw de baas aanwezig zou zijn. Ik zou minstens vier gezellige dagen op de beurs doorbrengen. Mijn Duitse collega's ook, en zij ook. Dus ik liep met de pest in mijn lijf de beursvloer op. Ik was ook wat verlaat, door de lange files onderweg, ondanks mijn vroege vertrektijd. Op het moment dat ik bij de stand arriveer, staat de complete bemanning in een halve cirkel voor de briefing van de ochtend, door de baas gegeven. Aan zijn rechterkant staat zijn vrouw met kille blik naast hem.
Formaliteiten
In een oogopslag ziet de baas mij aan komen lopen en roept: "Hey, daar is Harro!" Om meteen de formaliteiten de doorbreken geef ik een voor een alle collega's een stevige hand en noem ze uitdrukkelijk bij de voornaam. Als ze mij meneer Willemsen noemen, verbeter ik ze meteen door te zeggen: "Zeg maar Harro." Als laatste kom face to face met de vrouw van de baas.
"Fuck it" denk ik. Zonder een moment te aarzelen pak ik haar bij de schouders en geef haar een dikke zoen op haar linkerwang, een dikke op haar rechterwang en de laatste, juist ja, vol in het midden. "Goedemorgen Henriette, hoe gaat het?" zeg ik daarna in mijn beste Duits. Ze staat aan de grond genageld. Flabbergasted. In shock. En niet alleen zij, ook bij de rest van de groep vallen de ogen uit de kassen en de onderkaken raken de grond.
Ik laat haar los en geef een vriendelijk knipoogje naar haar man. Die staat op ontploffen. En niet van woede. Na een paar seconde doodse stilte barst hij in lachen uit en slaat mij op de schouders. "Ook goedemorgen Harro, welkom." De rest van de groep ontspant zich zichtbaar en mompelen ook goedemorgens. Mevrouw de baas is ondertussen rood aangelopen en excuseert zich kort met een smoesje en loopt weg richting toiletten.
Leukste beurs
Sindsdien is het nooit meer goed gekomen tussen mevrouw de baas en mijzelf. Met alle andere collega's ging het juist vanaf dat moment juist uitstekend en van vousvoyeren was geen sprake meer. Alle avonden verliepen uiterst gezellig en het was de leukste beurs ooit.
Dit verhaal is vanaf dat moment als een lopend vuurtje door het hele bedrijf gegaan. Een aantal maanden later ben ik op werkbezoek bij onze fabriek. De algemeen directeur van de hele holding stapt op me af en vraagt me op de man af: "Klopt het dat jij Henriette op de mond hebt gezoend?"
"Nou" antwoord ik, "het is de gewoonte in Nederland om drie zoenen te geven."
"Goede actie van je, ik moest er erg om lachen. Zelf zoen ik liever een hond, dan Henriette."
Een aantal maanden geleden heb ik meegeholpen aan een benefietavond, Club Connectico's. Door het geven van een groot aantal verschillende workshops hebben we geld opgehaald voor Right to play. Ik heb bij de voorbereidingsavond en de dag zelf als elevator pitch coach (what's in a name) opgetreden. 
