Vijf onthullingen van een verkoper

Ai, ik ben getagged door Erno Hannink van Enthousiasmeren. Tikkertje spelen in de blogospere. Als je hem bent schrijf je 5 dingen op die de lezers nog niet van je weten. Vervolgens tik je een aantal anderen aan. Je kan de stroom naar boven en beneden volgen. Op je pad kom je veel mooie blogs tegen.

Om de onthullingen origineel te houden, heb ik vijf momenten verzameld, die ik tijdens mijn afgelopen 15 jaar commerciële jaren heb meegemaakt en het navertellen waard zijn.

1. Tijdens mijn tijd als Sales Manager bij een vorig bedrijf heb ik een keer gedurende een etentje met een groepje klanten en leveranciers een ziek gevoel gefaked. Na 5 minuten waren de gesprekken al zo zenuwtergend saai, dat ik mijn verexcuseerde voor een plotseling opgekomen buikgriepje en de benen heb genomen. Lekker zappend met een dampend bord van roomservice op mijn schoot heb ik de avond doorgebracht. Toen de volgende morgen een van mijn tafelgasten op mijn deur klopte om te vragen hoe het met mij ging, viel zijn blik op het leeggegeten bord in mijn kamer en de 3 flesjes bier. Leg dat maar eens uit.

2. Als sales engineer bezocht ik in mijn jonge jaren een beurs in Düsseldorf, waar onze Duitse zusterorganisatie een stand hadden. De directeur van deze Duitse zuster was een sympathieke man. Alleen zijn vrouw was een enorme feeks en zij bemoeide zich overal mee, alhoewel ze geen officiële functie bij het bedrijf had. Ze was erg gevreesd bij alle collega’’s in het concern. Omdat de Duitse omgangsvormen tussen collega's zeer formeel waren en ik geen zin had om tegen mijn eigen beursbemanning "meneer" en "mevrouw" te zeggen wilde ik een statement maken. Op de eerste morgen liep ik de stand op, waar de ochtendbespreking was begonnen. Ik gaf iedereen een stevige hand, maar bij de vrouw van de directeur aanbeland, gaf ik haar twee zoenen op de wang en de laatste recht op haar mond. Verstijft van schrik keek iedereen elkaar en haar aan. Zij was flabbergasted en zou me het liefst meteen van de stand hebben gegooid. Gelukkig schoot haar man de directeur keihard in de lach en heel het verkoopteam lachte opgelucht mee. Ik was de held van de dag, maar met mevrouw de directeur ben ik nooit meer on speaking terms gekomen.

3. Tijdens een gesprek bij een klant in Winschoten heb ik het ergste eruit geflapt, wat ik ooit tegen een klant heb gezegd. Deze van oorsprong Hagenees, type grote bek, arrogant en verkopertje kleineren, had mijn account manager en ik uitgenodigd voor een oriënterend gesprek. Een eerder bezoek van ons aan Winschoten had hij 10 minuten voordat wij daar arriveerde telefonisch afgeblazen. Winschoten is nog steeds 3,5 uur rijden, dus daar word je pissig van. Tijdens het herkansingsbezoek heerste er een nare stemming. De klant maakte telkens een hoop vervelende grapjes over ons, ten overstaan van een tweetal collega's van hem die aanwezig waren. Een half uur afzeiken later was ik het zat. Op een vraag van de klant of een bepaald type product kon worden ingebouwd in zijn machine flapte ik eruit: dit type heeft een bredere gleuf en groter gat, maar ik heb het niet over je vrouw. Zijn bek viel open en er kwamen geen woorden uit. Zijn collega's proesten het enkele seconden later uit en deze klant kon niet anders als grimlachend meedoen. Ik schrok zelf enorm van mijn woorden, maar ze hadden wel effect. Terugduwen heet dat. Ik ben namelijk ook Hagenees. Later zijn we ook nog zaken gaan doen en goed ook.

4. Zaterdagavond, op stap met twee goede vrienden. Na een zeer gezellige middag op het terras, stevig eten in een goed eetcafé was de avond voorzichtig ontspoort in een heerlijk drankgelach. We waren eerder die avond reeds het point-of-no-return gepasseerd, dronken halve liters als ranja en we werden steeds luidruchtiger. Als afsluiter van de avond besloten om nog een filmpje te pakken. 15 waggelde minuten later, arriveerde we in de dichtstbijzijnde bioscoop, waar we meteen weer een aantal biertjes wegdronken in afwachting van de film. Op een gegeven moment word ik op mijn schouder getikt. "Of we alsjeblieft een beetje minder lawaai wilde maken." Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van de inkoper van een goede klant, waarmee ik eerder die maand nog een lastig gesprek had gevoerd. Ik probeerde iets te zeggen, maar er kwam niks uit mijn mond, behalve een enorme kegel.

5. Als 16-jarige ben ik ooit begonnen als assistent verkoper in een fotospeciaalzaak. Ik heb daar een jaar of vier gewerkt. In een tijd waarbij mensen nog volop rolletjes lieten ontwikkelen zijn er een hoop genante foto's mijn blik gepasseerd. Ja, inderdaad. Alle fotozakjes die in de bakken stonden werden natuurlijk door het personeel gescand, of er nog iets 'interessants' bijzat. Ik dacht dat het een tik was van een filiaalhouder waar ik toen voor werkte, maar later bleek dat alle filialen zich hier op grote schaal schuldig aan maakte. Op een gegeven moment stond ik op een filiaal van het bedrijf in Rotterdam en daar waren die ochtend een groot aantal niks verhullende foto's naar voren gekomen, van een stevig vrijend stel. De vrouw op de foto's was bloedmooi en ze kwam die middag zelf haar vijf rolletjes ophalen. Een junior collega van mij was toevallig degene die haar hielp. Toen hij de pakjes foto's op de toonbank voor haar neerlegde, keek hij haar recht in de ogen en herkende haar toen pas. Hij verstijfde van schrik. Maar het werd erger voor hem. Ten overstaan van een volle winkel haalde ze de foto's uit de hoesjes en begon ze een voor een te bekijken. Mijn collega stond met een vuurrode boei aan de grond genageld. Uiteindelijk liet ze hem een foto zien en vroeg: deze foto is niet helemaal scherp, wat is er mis gegaan? Ik stond met twee andere collega’s in de hoek van de winkel te zeiken in mijn broek van het lachen. Wat een dag.

Oke, dat waren mijn vijf stories. Nieuwe slachtoffers:
Edgar Neo, Thijs Biersteker en Frank Perquin.